De taal van depressie heeft een stem en beïnvloedt ons . Angst, apathie en ontmoediging doordringen de woorden die we kiezen, veranderen ons lexicon, vervormen onze grammaticale modellen en zelfs de lengte van de zinnen die we uitspreken. Alles is even donker en doordrenkt van deze diepe bitterheid die onze realiteit volledig verwart.
Depressie vertoont tekenen van haar bestaan en verschijnt op heel verschillende manieren in ons leven.
De
-Dorthy Rowe-
Sommige mensen komen eraan normaliseer deze staten van hulpeloosheid;
In dit opzicht zijn er nieuwe ontwikkeld technologieën
De Universiteit van Texas in Austin heeft er bijvoorbeeld een uitgevoerd studio depressieve kenmerken ontdekt in interacties op sociale netwerken en online platforms . Onze adolescenten zijn bijvoorbeeld vaak gewend deze middelen te gebruiken als scenario's om stoom af te blazen en te communiceren, en het is verrassend dat we vaak duidelijke tekenen vinden van bepaalde psychische stoornissen die niet worden behandeld, simpelweg omdat ze nog niet zijn geïdentificeerd.
Laten we niet vergeten dat depressie een afdruk van aanwijzingen achterlaat en zich manifesteert via onze communicatiestijl.
De taal van depressie: hoe herken je die?
De taal van depressie maakt deel uit van onze cultuur . Deze zin, die ongetwijfeld onze aandacht kan trekken, wordt op een meer dan duidelijke manier gerealiseerd. Sommige liedjes zijn de emotionele weerspiegeling van een auteur die een complexe en donkere levensfase doormaakt. Hoe we ook van ze houden, ze betoveren ons: het zijn de droevige liedjes en verhalen. We kunnen Curt Cobain of als voorbeeld noemen
We zien het ook in de wereld van acteren, literatuur en poëzie. De bekende dichter Sylvia Plath zei dat altijd Sterven is een kunst als al het andere. Ik doe het uitzonderlijk goed. Virginia Woolf van zijn kant liet hij in de meeste van zijn boeken meer dan duidelijke en soms grove signalen achter, zoals Lees waar de Mevrouw Dalloway.
In sommige gevallen, zoals we zien, roepen psychische stoornissen een beroep op dit creatieve genie, dat bijna als een demonische eigenschap ontstaat. Daar waar succes, erkenning of creatief meesterschap doorgaans worden beloond met het leven van de auteur. Trieste en wanhopige epilogen die je voelde aankomen omdat de taal van depressie bitter is, verrassende nuances kent en hiervan de spiegel is opgewonden
Laten we kijken hoe we het kunnen herkennen.
Inhoud en taalstijl
Eerder dit jaar verscheen een onderzoek in het tijdschrift Klinische psychologische wetenschap onthulde een manier om depressie via taal te herkennen. En dan hebben we het niet alleen over mondelinge communicatie; zoals we al hebben gezegd, beschikken we over een reeks IT-systemen om bepaalde stoornissen op te sporen via sociale netwerken en onlineplatforms.
Wat betreft de taal van depressie: het eerste dat de aandacht trekt, is de inhoud . Negatieve emoties, catastrofale ideeën, wanhoop en woorden als eenzaamheid, verdriet en angst zijn er in overvloed.
Anderzijds Absolutistische uitdrukkingen als: er is geen oplossing zijn gebruikelijk Ik heb geen hoop dat er geen morgen is. Ik ben altijd alleen, niemand begrijpt mij.
Deskundigen associëren deze uitingen met mensen die zelfmoordgedachten hebben.
Het gebruik van voornaamwoorden
De taal van depressie gebruikt gewoonlijk vrijwel uitsluitend één voornaamwoord: I. optimistisch .
Het constante gebruik van deze werkwoordstijden in de eerste persoon is een verdere weerspiegeling van de negatieve emoties die hun protagonisten volledig boycotten.
De cyclus van herkauwen
Taal is de weerspiegeling van onze gedachten en onze gemoedstoestand.
Het is daarom zo Het is gebruikelijk dat een depressief persoon altijd dezelfde gesprekken voert, dezelfde negatieve ideeën, dezelfde twijfels en dezelfde obsessies. Dat kan hij niet.
Als we kunnen begrijpen of een familielid of vriend van ons depressief is vanaf de eerste signalen die via de taal van depressie worden verzonden, zou dit een snelle interventie en herstel kunnen vergemakkelijken. EN een factor van enorm belang, vooral als we naar de jongere bevolking kijken: kinderen en tieners .
Er zijn mensen die bepaalde gedragingen of communicatiestijlen verwarren met de crisis van de adolescentie. Deze dynamieken en uitingen weerspiegelen echter geen persoonlijkheidstype: ze benadrukken vaak een psychische stoornis. We moeten het leren herkennen om er beter op te kunnen reageren. Om een ziekte die steeds vaker voorkomt, veiliger te voorkomen.
