
Vorig jaar klaagde actrice Robin Wright het Netflix-platform aan omdat ze een lager salaris kreeg dan haar partner Kevin Spacey als haar tegenspeler in de serie House of Cards. Vanaf dat moment tientallen actrices, producenten, regisseurs, enz. zijn in het openbaar begonnen te spreken over de genderkloof die in deze branche bestaat .
Het tijdschrift Forbes heeft de lijst met de best betaalde acteurs en actrices in Hollywood al gepubliceerd. De bestbetaalde mannelijke artiest Dwayne Johnson verdiende dit jaar in totaal $894 miljoen. De best betaalde vrouwelijke artiest Scarlett Johansson 56 miljoen. Maar onder hen zijn er zes andere acteurs. Dit betekent dat de bestbetaalde actrice in de Amerikaanse filmindustrie dit jaar bijna hetzelfde salaris ontving als de zesde bestbetaalde acteur.
De bestbetaalde actrice in de Amerikaanse filmindustrie ontving dit jaar bijna hetzelfde salaris als de zesde bestbetaalde acteur.
De kloof qua salaris het is dus duidelijk. Deze genderkloof is echter niet alleen van geldelijke aard. Uit een studie gepubliceerd door de Spaanse verenigingen Aisge en Unión de Actores y Actrices blijkt dat over het algemeen alleen één op de drie rollen is bedoeld voor vrouwelijke vertolking. Hij benadrukte ook dat slechts 34% van de hoofdrollen naar vrouwen gaat.
Deze zelfde studie beweert dat de verklaring voor deze gegevens grotendeels afhangt van de leeftijdsvariabele. Dus naarmate een vrouw ouder wordt, neemt de kans op een leidende rol af. Van alle geanalyseerde films was slechts 24% van de rollen waarin de hoofdpersoon ouder dan 45 jaar oud was, bedoeld voor actrices. En dit cijfer daalt tot 20% bij mensen ouder dan 64 jaar.

De rol van vrouwen in de cinema en de genderkloof
Sinds zijn oorsprong film is geëvolueerd hand in hand met de geschiedenis. In elk tijdperk weerspiegelden films de overtuigingen en de sociale realiteit van die tijd, evenals de rol van vrouwen in de samenleving zelf. Feministische bewegingen en de vele eisen voor gendergelijkheid op alle gebieden van het leven hebben de manier veranderd waarop vrouwen in de film worden vertegenwoordigd.
Een duidelijk voorbeeld hiervan wordt gegeven door vergelijking tussen de eerste films gemaakt door de Walt Disney-studio en de films die vandaag de dag worden gemaakt. De karakters van Ariël Sneeuwwitje of Assepoester staan in schril contrast met die van Elsa of Moana.
In deze nieuwste films is de vrouwelijke rol niet langer een integratie van de mannelijke. De evolutie draait niet langer om de ontmoeting met Prince Charming, maar concentreert zich eerder op de reis zelf het verwerven van macht en persoonlijke groei.
De Bechdel-test en de genderkloof
De Bechdel-test hij verscheen voor het eerst in 1985 in de strip van Alison Bechdel. Het is gebaseerd op het idee dat om de genderkloof te vermijden moet een film, serie, stripverhaal of iets anders aan minimaal drie eisen voldoen:
- Er moeten minimaal twee vrouwelijke personages verschijnen.
- Deze twee karakters ze moeten op een gegeven moment met elkaar praten.
- Het gesprek dat ze voeren gaat niet over een man.
Wat de laatste vereiste betreft: het gesprek mag niet louter beperkt blijven tot romantische onderwerpen. Dat wil zeggen dat het gesprek niet uitsluitend over het mannelijke geslacht mag gaan, of het nu een echtgenoot, een broer, een vader of een buurman is.
Zoals vermeld op de pagina Bechdel-testfilmlijst in 2015 was ongeveer 61% van de bijna 130 geanalyseerde films geslaagd voor de test. Desondanks is de Bechdel-test niet altijd synoniem met gelijkheid.
Er zijn films die aan de drie eisen voldoen, maar die vanwege het behandelde onderwerp geen gendergelijkheid vertegenwoordigen. Het tegenovergestelde kan ook gebeuren, zoals in het geval van de zeven Oscarwinnende film Zwaartekracht .

Films die de Bechdel-test hebben doorstaan/niet hebben gehaald
Serie die de Bechdel-test wel/niet heeft doorstaan
Film is een van de sectoren die de genderkloof het meest vertegenwoordigt. Zoals we hebben gezien Leeftijd heeft een grote invloed over de manier waarop actrices worden behandeld, en toch is deze variabele niet zo doorslaggevend in het geval van acteurs.
In dit opzicht werd de Bechdel-test bijna 35 jaar geleden ontwikkeld met als doel eisen vast te stellen die zouden fungeren als indicatoren voor gendergelijkheid in films. Toch is er de afgelopen jaren een debat geweest over de moderniteit en effectiviteit van deze methode en is de vraag gesteld of deze vereisten moeten evolueren om antwoorden te bieden op de cinema van de hedendaagse samenleving.